bilmediklerimiz bildiklerimizden daha acı verirdi
eğer duyduklarımız doğru olsaydı çok yalnız kalırdık
yavaş yavaş inanmamayıda öğrendik, acıyarak hızlı hızlı.
bir gün yataktan kalktığımda yeni bir insan oldum
kafamın üsütünde hala bir duvar, yastığın üstünde kafam
omuzlarımın üstünde, beynimden kalbime bir yol
düsüncemde mantık, kalbimde sadece sessizlik var.
kimi zaman ölmeyide istersiniz, üşümekten korkmazsanız
kalbini çıkarmak sözlerini kullanmaktanda zor
yalnız değilsin orada, arkanda kahrolası üzüntün var
kimi zaman olmayanı düşleyerek gerçek kılarsınız.
*
küçük bir adacıkta düşler dünyası, ayak izlerim büyük
tırnaklarımın arası dolsada, kocaman çukurlar açtım
sonsuz kere uyudum ve uyandım, sonunu görmeye hazırdım.
ufacık su birikintilerinden denize açıldım ve okyanusa
gözlerimin alamadığı kadar uzak, kavrayamadığım kadar çok
ve dedim ki kendi kendime "herşey bu kadar büyükse
kalbim de bu kadar ufak, azıyla yetinmemin ne zararı var"
okyanusu yuttum, denizi tükürdüm, su birikintisine bastım
koca çukurları tırmandım, dev ayak izlerini takip ettim
küçük adacığın kenarından atladım dört duvarın ortasına.
*
yastığımda bir kafa, en temizinden bir kaybediş daha
bu hala birşeyleri basardığımın kanıtı, kanmayı bilmem.
