bıraktığımı biliyordun
çok zaman önce çok derinde bir yerde
onu görmüştüm, bakışları acı doluydu
beni görmüştü, adalet dağıtan yargıçtım
önümde diz çökmeliydi
öyle yapmalıydı kudurmuş öfkemden
beni bitiren yobaz açlıktan
kanımı emen kuduz sömürüden
acı dolu çığlıklarla af dilemeden,
lanetli ellerimle ölümünü ilan etmeden
önümde diz çökmeliydi
kendini korumak için...
çıplak ayaklarımla ateşten toprağa basıyorum
bedenim çıplak, doğduğum kadar
günahlarımın darbeleriyle kana bulanıyorum
derin yaralar, akan kan
topraga düştükçe kristale dönüsüyor
gözlerimin göremeyeceği kadar uzun
günahlarımın bana açtığı yol...
sessizlik suskun bir çığlıktı
hissettiren, varlığını anlatamayan
yaklastıkça çoğalıyor
görüyorum ağlıyor büyük bir hüzünle
kaderi ellerimde
sen günahlarım
canını almaya geldim...
o derin çığlıkların ve hüznün
kandıramayacak, aldatamayacak düsüncelerimi
yokolmaya yaklasan iblis
ateslerin dansına tanık
ellerimle kalbimden söküp
suratına atıyorum pisliğini
ve sonsuz uçuruma bırakıyorum
o değersiz arzu ve sapkınlıklarını...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder